Geschreven: 12 maart 1938. Eerste publicatie in Socialist Appeal, 26 maart 1938, onder de titel Hitler’s Austria Coup Aided by Moscow Trial
Bron: Nederlandstalige Trotski Bibliotheek 14. Revolutionair-Socialistische Publicaties, Groningen 2008. Door Karel ten Haaf. Facsimile-uitgaven van teksten van Trotski in het Nederlands
Vertaling: onbekend
Deze versie: spelling, punctuatie, zinsbouw
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee voor het Marxists Internet Archive, mei 2008
Door een tragische symboliek van de feiten eindigt het proces van Moskou bij het klaroengeschal, dat de intocht van Hitler in Oostenrijk begeleidt. Die gebeurtenis is geen toevalligheid. Klaarblijkelijk is Berlijn op de hoogte van de demoralisatie, waartoe de kliek van het Kremlin, die voor eigen veiligheid strijdt, het leger en het volk heeft gebracht.
Stalin heeft het vorig jaar geen hand uitgestoken, toen Japan twee Russische eilanden annexeerde in de Amoer. Hij bereidde toen de executie van de beste rode generaals voor. Tengevolge daarvan kon Hitler thans er absoluut zeker van zijn, dat hij ter gelegenheid van het nieuwe proces zijn leger naar Oostenrijk kon brengen.
Welke ook de gevoelens zijn met betrekking tot de beklaagden van Moskou, welke de waardering van hun gedrag, in de greep van de GPOe hebben Zinovjev, Kamenev, Smirnov, Pjatakov, Rykov, Boecharin, Rakovski en zoveel anderen door hun gehele levensarbeid een belangeloze toewijding getoond jegens het Russische volk en de strijd voor de vrijheid.
Door hen ter dood te brengen zowel als door de executie van duizenden anderen, die minder bekend waren, doch niet minder aan de zaak toegewijd, gaat Stalin er mee voort de morele kracht te verzwakken van de oppositie van het volk. De arrivisten zonder geweten en zonder eer, op wie Stalin steeds meer moet steunen, zullen het land op het beslissende ogenblik verraden.
Daarentegen zullen de zogenaamde “trotskisten”, die toegewijd zijn aan het volk, maar niet aan de bureaucratie, op het ogenblik van een aanval tegen de Sovjet-Unie dezelfde positie innemen, die zij in het verleden hebben ingenomen.
Maar van welk belang kan dat zijn voor Wysjinski, die zich ten tijde van de revolutie bij de witgardisten verborgen heeft en die pas naar de bolsjewieken kwam toen de nederlaag van de witgardisten zeker was, op het geëigende ogenblik, toen de kans er lag voor het maken van een carrière? Wysjinski eiste negentien koppen, in de eerste plaats de kop van Boecharin, die Lenin zeer dikwijls “de lieveling van de partij” noemde en die hij in zijn testament als “de beste theoreticus van de partij” beschreef.
Met welk een geestdrift juichten de agenten van de Komintern de redevoeringen van Boecharin toe, toen die nog aan de top stond... Maar op het ogenblik, waarop de Kremlinkliek zich van hem afgewend heeft, bogen de “boecharinisten” van gisteren zich eerbiedig voor de monsterlijke vervalsingen van Wysjinski.
De aanklager vroeg het hoofd van Yagoda. Onder alle beklaagden verdiende Yagoda zeker strenge straf, zij het dan niet voor de beschuldigingen, die hem ten laste werden gelegd. Wysjinski vergeleek Yagoda met de beruchte gangster Al Capone en hij voegde er aan toe: “Gelukkig dat wij niet in de Verenigde Staten zijn”.
Geen vijand van de Sovjets zou een zo gevaarlijke vergelijking kunnen maken! Al Capone was immers niet de leider van de politie in de Verenigde Staten, terwijl Yagoda gedurende meer dan tien jaren aan de kop van de GPOe stond en al die tijd de beste medewerker van Stalin was. Volgens Wysjinski is Yagoda “de organisator en inspirator van de monsterlijkste misdaden”. Maar alle arrestaties, verbanningen en executies van opposanten met inbegrip van het proces Zinovjev-Kamenev kwamen tot stand onder leiding van de Moskouse Al Capone.
Zou men niet tienduizenden onderdrukkingsmaatregelen moeten herzien? Of waren de wandaden van de beruchte “geheime trotskist” Yagoda geen “monsterlijke misdaden”, toen zij tegen de trotskisten gericht waren?
Wysjinski vroeg de hoofden van Levin en andere artsen van het Kremlin, die zich bezighielden met het verhaasten van de dood in plaats van met de verlenging van het leven. Maar als men het proces moet geloven, zouden zij die misdaden niet uit politieke of persoonlijke overwegingen begaan hebben, maar alleen uit vrees voor Yagoda.
De chef van de GPOe, hofmaarschalk van Stalin, bedreigde de artsen met vernietiging van hun gezinnen, wanneer zij door hem aangewezen patiënten niet vergiftigden. De macht van Yagoda was zo groot, dat de bekende artsen van het Kremlin zelf niet “Capone” durfden aanklagen, maar zich onderworpen bogen voor elk bevel. Op deze “bekentenissen” bouwt Wysjinski zijn beschuldigingen. Daar blijkt uit, dat “Capone” onbeperkte macht in de Sovjet-Unie heeft uitgeoefend. Zijn plaats is thans door Jesjov bezet, maar waarom zou die beter zijn?
In de omgeving van dit volstrekte despotisme, bij die verstikte openbare mening, bij de totale afwezigheid van controle, verwisselen slechts de namen der gangsters, het systeem blijft helaas bestaan!
Wysjinski heeft 5 1/4 uur gesproken; hij vroeg 19 executies. Dat is 18 min. per stuk. Voor wat Rakovski en Bjessonov betrof eiste de edelmoedige procureur slechts 25 jaar gevangenis. Zo kan Rakovski, die 50 jaar deelnam aan de strijd voor bevrijding van de arbeiders, zijn denkbeeldige misdaden vereffenen op zijn 90ste verjaardag.
De enige troost bij dit verschrikkelijke en belachelijke proces, is de sterke wending in de publieke opinie. De wereldpers uit zich op dezelfde wijze. Nergens, bij niemand, vinden de beschuldigers geloof. De gehele wereld begrijpt de wezenlijke zin van het proces. Men kan slechts denken, dat de bevolking van de Sovjet-Unie uit doven en blinden bestaat. De organisatoren van deze leugens hebben zich van de gehele mensheid geïsoleerd. Het proces is een van de laatste stuiptrekkingen van de politieke crisis in de Sovjet-Unie.
Hoe sneller zich de dictatuur van Al Capone veranderen zal in een regering van arbeiders en boeren, des te sterker zal de Sovjet-Unie zich voelen tegenover de bedreigingen van het fascisme binnen en buiten het land. Het uur van de wedergeboorte van de Sovjetdemocratie zal de doodsklok luiden voor Hitler, Mussolini en Franco.
_______________
[1] Onder de indruk van het requisitoir van Wysjinski in het Boecharin proces schreef kameraad Trotski dit artikel voor het bulletin van de Russische oppositie. Omdat het nog eens weer duidelijk doet uitkomen, welke rol Yagoda ten behoeve van Stalin vervulde, doch daarnaast in kort bestek de onhoudbaarheid belichtte van de macht van de stalinbureaucratie, mag dit artikel niet ontbreken naast de gedetailleerde informaties van Walter Kriwitzki. [Het betreffende is niet opgenomen — MIA]