Δημοκρατικός Πανσλαβισμός

Έχουμε πολλές φορές επισημάνει ότι τα ρομαντικά όνειρα που εμφανίστηκαν μετά τις επαναστάσεις του Φλεβάρη και Μάρτη, όπως οι φλογερές φαντασιώσεις περί οικουμενικής αδελφικής ένωσης των λαών, μιας Ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής δημοκρατίας, και αιωνίου παγκόσμιας ειρήνης, βασικά δεν ήταν παρά ένα κουκούλωμα της τεράστιας αμηχανίας και αδράνειας των ηγετικών προσώπων εκείνων των ημερών. Ο κόσμος δεν είδε, ή δεν ήθελε να δει, εκείνα που έπρεπε να γίνουν για την υπεράσπιση της επανάστασης, δεν μπορούσε ή ήταν απρόθυμος να πάρει οποιαδήποτε επαναστατικά μέτρα, η αναποφασιστικότητα κάποιων και οι αντεπαναστατικές συνωμοσίες άλλων είχαν σαν αποτέλεσμα να λάβει ο λαός μόνο συναισθηματικές φράσεις αντί για επαναστατική πράξη. Ο αχρείος Λαμαρτίνος με τις πομπώδεις διακηρύξεις του ήταν ο κλασσικός ήρωας αυτής της εποχής προδοσίας του λαού κρυμμένης πίσω από ποιητικές φιοριτούρες και ρητορικές φιγούρες.

Οι λαοί που πέρασαν μέσα από την επανάσταση ξέρουν πόσο ακριβά έχουν πληρώσει την αφέλεια τους να πιστέψουν σε φωνακλάδικες και στομφώδεις διαβεβαιώσεις. Αντί να περιφρουρείται η επανάσταση - παντού αντεπαναστατικά κέντρα που υποσκάπτουν την επανάσταση. Αντί για την εκπλήρωση των υποσχέσεων που δόθηκαν στα οδοφράγματα - αντεπανάσταση στην Νάπολη, το Παρίσι, την Βιέννη, το Βερολίνο, η πτώση του Μιλάνου, και ο πόλεμος κατά της Ουγγαρίας. Αντί αδελφική ένωση των λαών - ανανέωση της Ιερής Συμμαχίας σε διευρυμένη βάση πατροναρισμένη από την Αγγλία και την Ρωσία. Και τα ίδια πρόσωπα που τον Απρίλη και τον Μάη ανταποκρίθηκαν θριαμβευτικά στις πομπώδεις φράσεις της εποχής, τώρα νιώθουν ντροπή και εξευτελισμό στην σκέψη ότι άφησαν την ώρα εκείνη τον εαυτό τους να εξαπατηθεί από ηλίθιους και παλιανθρώπους.

Ο λαός έχει μάθει με την πικρή του πείρα ότι "η αδελφική ένωση των λαών της Ευρώπης" δεν κατακτείται μόνο με λόγια και ευσεβείς πόθους, αλλά μόνο με ριζικές επαναστάσεις και αιματηρούς αγώνες. Έχει μάθει ότι το ζήτημα δεν είναι η αδελφική ένωση των Ευρωπαϊκών λαών κάτω από μια και μοναδική δημοκρατική σημαία, αλλά η συμμαχία των επαναστατικών λαών ενάντια στους αντεπαναστατικούς λαούς, μια συμμαχία που υλοποιείται όχι στα χαρτιά αλλά μόνο στο πεδίο της μάχης.

Απ' άκρη σ' άκρη της Δυτικής Ευρώπης αυτές οι πικρές αλλά απαραίτητες εμπειρίες κατέστησαν εντελώς ανυπόληπτη της φρασεοκαπηλία του Λαμαρτίνου. Απ' την άλλη μεριά, στην Ανατολή, υπάρχουν ακόμα τμήματα, δήθεν δημοκρατικά, επαναστατικά τμήματα, που δεν έχουν κουραστεί ν' αναμασούν αυτές τις φράσεις και τις συναισθηματικές ιδέες και κηρύττουν ιεραποστολικά την αδελφική ένωση των λαών της Ευρώπης.

Αυτές είναι οι δραστηριότητες - εξαιρούμε απ' τον λογαριασμό μερικούς αδαείς Γερμανόφωνους ονειροπόλους όπως ο Κύριος A. Ρούγκε, κλπ. - των δημοκρατικών παν-Σλαβιστών των διάφορων Σλαβικών λαών.

Το πρόγραμμα του δημοκρατικού παν-Σλαβισμού βρίσκεται μπροστά μας με την μορφή ενός φυλλαδίου: Aufruf an die Slaven. Von einem russischen Patrioten, Michael Bakunin, Mitgleid des Slavencongresses in Prag. Koethen, 1848.

Ο Μπακούνιν είναι φίλος μας. Αλλά αυτό δεν θα μας εμποδίσει να κριτικάρουμε το φυλλάδιο του.

Ακούστε πως ο Μπακούνιν απ' την αρχή της Έκκλησης του επιμένει στις αυταπάτες του τελευταίου Μάρτη και Απρίλη:

"Το πρώτο σημάδι ζωής της επανάστασης ήταν μια κραυγή μίσους εναντίον της παλιάς [πολιτικής της] καταπίεσης, ένα δάκρυ συμπάθειας και αγάπης για όλες τις καταπιεσμένες εθνότητες. Οι λαοί... νιώθουν τελικά την ατιμία με την οποία η παλιά διπλωματία φορτώνει την ανθρωπότητα, και αντιλαμβάνονται ότι η ευημερία των εθνών ποτέ δεν θα είναι εξασφαλισμένη όσο υπάρχει οπουδήποτε στην Ευρώπη έστω και ένα έθνος που καταπιέζεται.... Έξω οι καταπιεστές! ήταν η ομόφωνη κραυγή, όλοι ζητωκραύγαζαν τους καταπιεσμένους, τους Πολωνούς, τους Ιταλούς και άλλους! Όχι άλλους κατακτητικούς πολέμους αλλά μόνο ένα τελευταίο πόλεμο μέχρι το τέλος, τον καλό αγώνα της επανάστασης για την τελική απελευθέρωση όλων των λαών. Κάτω τα τεχνητά φράγματα που έχουν υψωθεί βίαια απ' το συνέδριο των δεσποτών [εννοεί τα Συνέδρια της Βιέννης 1814-15] σε συμφωνία με τις λεγόμενες ιστορικές, γεωγραφικές, εμπορικές και στρατηγικές ανάγκες! Δεν πρέπει να υπάρχουν άλλα σύνορα εκτός απ' τα φυσικά όρια που χαράσσονται σε σχέση με την δικαιοσύνη την δημοκρατία και που εγκαθιδρύει η κυρίαρχη θέληση των ίδιων των λαών στην βάση των εθνικών τους χαρακτηριστικών. Τέτοιο είναι το κάλεσμα που απορρέει απ' ολόκληρο τον λαό." Σελ. 6,7.

Σε τούτο το εδάφιο βρίσκουμε ήδη όλον αυτόν τον εκστατικό ενθουσιασμό των πρώτων μηνών μετά την επανάσταση. Λέξη δεν υπάρχει για τα παρόντα πραγματικά εμπόδια μιας τέτοιας οικουμενικής απελευθέρωσης, ή για τις διαφορετικές πολιτικές ανάγκες των ξεχωριστών λαών. Όλα τα υποκαθιστά η λέξη "ελευθερία". Δεν υπάρχει ούτε λέξη για την συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων, ή, στον βαθμό που της δίνεται κάποια προσοχή, περιγράφεται σαν απόλυτα κατακριτέα, και αυθαίρετα εγκαθιδρυμένη από "συνέδρια των δεσποτών" και "διπλωμάτες". Σ' αυτή την κακή πραγματικότητα αντιτάσσεται η υποτιθέμενη θέληση του λαού με την κατηγορική της προσταγή, με την απόλυτη διεκδίκηση απλά της "ελευθερίας".

Είδαμε ποιος αποδείχτηκε πιο δυνατός. Η υποτιθέμενη θέληση του λαού εξαπατήθηκε τόσο αισχρά ακριβώς επειδή εμπιστεύτηκε μια τέτοια φανταστική αφαίρεση από τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν.

"Με την απόλυτή της εξουσία η επανάσταση διακήρυξε την κατάλυση των δεσποτικών κρατών, τη διάλυση του Πρωσικού κράτους... της Αυστρίας... της Τουρκικής Αυτοκρατορίας... και, τελικά, της τελευταίας ελπίδας των δεσποτών... της Ρώσικης Αυτοκρατορίας... και σαν τελικό σκοπό όλων - την οικουμενική ομοσπονδία των Ευρωπαϊκών δημοκρατιών." Σελ. 8.

Είναι γεγονός πως εδώ στην Δύση μας χτυπάει παράξενα ότι αφού όλα αυτά τα ωραία σχέδια κατέρρευσαν στην πρώτη απόπειρα να εκπληρωθούν, μπορούν ακόμα να θεωρούνται σαν κάτι σπουδαίο και πολύ μεγάλο. Βέβαια, το δυστύχημα ήταν ακριβώς ότι παρότι η επανάσταση "με την απόλυτη εξουσία της επανάστασης διακήρυξε την κατάλυση των δεσποτικών κρατών", την ίδια στιγμή "με την απόλυτή της εξουσία" δεν κούνησε το δακτυλάκι της για να εφαρμόσει το διάταγμα της.

Την ίδια ώρα συγκαλούνταν το Σλαβικό Συνέδριο. Το Σλαβικό Συνέδριο υιοθέτησε πλήρως την οπτική γωνία αυτών των αυταπατών. Ακούστε αυτό:

"Με ζωντανή αίσθηση των κοινών δεσμών της ιστορίας(;) και του αίματος, ορκιστήκαμε να μη επιτρέψουμε ξανά στην μοίρα να μας χωρίσει. Προφέροντας μια κατάρα για την πολιτική της οποίας για τόσο καιρό υπήρξαμε θύματα, διεκδικήσαμε το δικαίωμα μας σε πλήρη ανεξαρτησία και ορκιστήκαμε ότι απ' εδώ και πέρα αυτό θα είναι κοινό για όλους τους Σλαβικούς λαούς. Αναγνωρίσαμε την ανεξαρτησία της Βοημίας και της Μοραβίας... Τείναμε χέρι φιλίας στον Γερμανικό λαό, στην δημοκρατική Γερμανία. Στο όνομα όσων από εμάς ζουν στην Ουγγαρία, προτείναμε στους Μαγυάρους, τους λυσσαλέους εχθρούς της ράτσας μας... την αδελφική μας συμμαχία. Δεν ξεχάσαμε, στην συμμαχία για την απελευθέρωση, εκείνα τα αδέλφια μας που στενάζουν κάτω απ' τον Τούρκικο ζυγό. Ανοιχτά καταδικάσαμε την ύπουλη πολιτική που τρεις φορές κομμάτιασε την Πολωνία... Αυτά διακηρύξαμε, και μαζί με τους δημοκράτες όλων των λαών(;) διεκδικήσαμε ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη όλων των εθνών." σελ. 10.

Οι παν-Σλαβιστές δημοκράτες συνεχίζουν να θέτουν αυτές τις διεκδικήσεις:

"Εκείνες τις στιγμές αισθανόμαστε σίγουροι για τον σκοπό μας... η δικαιοσύνη και η ανθρωπιά ήταν πλήρως στο πλευρό μας, και στο πλευρό των εχθρών μας δεν υπήρχε παρά μόνο η παρανομία και η βαρβαρότητα. Οι ιδέες στις οποίες αφιερώσαμε την ύπαρξη μας δεν ήταν άδεια αποκυήματα ενός ονείρου, αντιπροσώπευαν τις ιδέες της μοναδικής αληθινής και αναγκαίας πολιτικής, της πολιτικής της επανάστασης."

"Δικαιοσύνη", "ανθρωπιά", "ελευθερία", "ισότητα", "αδελφοσύνη", "ανεξαρτησία" - στον βαθμό που βρίσκουμε κάτι στο παν-Σλαβικό μανιφέστο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ηθικές κατηγορίες, οι οποίες ακούγονται, είναι αλήθεια, πολύ ωραία, αλλά δεν λένε απολύτως τίποτα για τα ιστορικά και πολιτικά ζητήματα. Οι αρχές της "δικαιοσύνης", της "ανθρωπιάς", της "ελευθερίας", κλπ. μπορεί ν' απαιτούν κάποια πράγματα χίλιες φορές. Αλλά αν αυτά τα πράγματα είναι αδύνατα, δε συμβαίνουν, και σε πείσμα όλων παραμένουν "άδεια αποκυήματα ενός ονείρου". Οι παν-Σλαβιστές θάπρεπε να είχαν καταλάβει όπως όλοι οι ευσεβείς πόθοι και τα ωραία όνειρα δεν χρησιμεύουν εναντίον της σιδερένιας πραγματικότητας, και ότι η πολιτική τους ουδέποτε υπήρξε περισσότερο "πολιτική της επανάστασης" από αυτή των Γάλλων Δημοκρατών. Παρόλα αυτά εξακολουθούν να απευθύνονται σε μας, σήμερα, τον Γενάρη του 1849, με τις ίδιες παλιές φράσεις, για το περιεχόμενο των οποίων η Δυτική Ευρώπη έχει ξεπεράσει κάθε αυταπάτη, μέσα απ' την πιο αιματηρή αντεπανάσταση!

Μόνο μία λέξη για την "οικουμενική αδελφική ένωση των λαών" και την χάραξη των "συνόρων που καθιερώνει η κυρίαρχη θέληση των ίδιων των λαών στην βάση των εθνικών τους χαρακτηριστικών". Οι Ενωμένες Πολιτείες και το Μεξικό είναι δύο δημοκρατίες, στις οποίες η θέληση του λαού είναι κυρίαρχη.

Πώς συνέβη και ξέσπασε πόλεμος για το Τέξας ανάμεσα στις δύο δημοκρατίες, οι οποίες σύμφωνα με την ηθική θεωρία, έπρεπε να είναι "αδελφικά ενωμένες" και "ομόσπονδες", και πώς, εξαιτίας "γεωγραφικών, εμπορικών και στρατηγικών αναγκών", η "κυρίαρχη θέληση" του Αμερικάνικου λαού, υποστηριζόμενη απ' την γενναιότητα των Αμερικάνων εθελοντών, μετακίνησε τα σύνορα που είχε χαράξει η φύση μερικές εκατοντάδες μίλια πιο νότια; Και θα κατηγορήσει ο Μπακούνιν τους Αμερικάνους γι' αυτόν τον "κατακτητικό πόλεμο" που παρότι δίνει ένα γερό χτύπημα στην θεωρία του, την βασισμένη στην "δικαιοσύνη και την ανθρωπιά", διεξήχθη πλήρως και αποκλειστικά προς το συμφέρον του πολιτισμού; Ή μήπως είναι ίσως ατύχημα που η θαυμάσια Καλιφόρνια αποσπάστηκε απ' τους τεμπέληδες Μεξικάνους, που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε μ' αυτήν; Που οι δραστήριοι Γιάνκηδες με την εντατική εκμετάλλευση των Καλιφορνέζικων ορυχείων χρυσού αυξάνουν τα μέσα κυκλοφορίας, σε μερικά χρόνια θα συγκεντρώσουν μεγάλους πληθυσμούς και εκτεταμένο εμπόριο στα πιο κατάλληλα μέρη της ακτής του Ειρηνικού Ωκεανού, δημιουργούν μεγάλες πόλεις, επικοινωνίες με ατμόπλοια, κατασκευάζουν σιδηρόδρομο απ' την Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο, ανοίγοντας στην πραγματικότητα για πρώτη φορά τον Ειρηνικό Ωκεανό στον πολιτισμό, και δίνοντας για τρίτη φορά στην ιστορία νέα κατεύθυνση στο παγκόσμιο εμπόριο; Η "ανεξαρτησία" μερικών Ισπανόφωνων της Καλιφόρνιας και του Τέξας ίσως δοκιμάστηκε απ' αυτό, σε κάποια μέρη η "δικαιοσύνη" και οι άλλες ηθικές αρχές ίσως βιάστηκαν, αλλά τι είναι αυτά τα γεγονότα μπροστά σε τέτοια γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας;

Παρεμπιπτόντως, θα επισημάνουμε, ότι αυτή την θεωρία της οικουμενικής αδελφικής ένωσης των λαών, η οποία καλεί αδιακρίτως σε αδελφική ένωση, ανεξάρτητα απ' την ιστορική κατάσταση και το στάδιο ανάπτυξης των ξεχωριστών λαών, οι συντάκτες της Νέας Εφημερίδας του Ρήνου την πολεμούσαν ήδη πολύ πριν απ' την επανάσταση, και μάλιστα ενάντια στους καλύτερούς τους φίλους, τους Εγγλέζους και Γάλλους δημοκράτες. Αποδείξεις γι' αυτό θα βρεθούν στις Αγγλικές, Γαλλικές και Βελγικές δημοκρατικές εφημερίδες αυτής της περιόδου.

Όσον αφορά ιδιαίτερα τον παν-Σλαβισμό, στην Νέα Εφημερίδα του Ρήνου Νο. 194 δείξαμε ότι ανεξάρτητα απ' τις καλοπροαίρετες αυταπάτες των δημοκρατών παν-Σλαβιστών, δεν έχει στην πραγματικότητα άλλο στόχο από το να δώσουν στους Σλάβους της Αυστρίας, που είναι διασπασμένοι και που ιστορικά, κυριολεκτικά, πολιτικά, εμπορικά και βιομηχανικά εξαρτώνται από τους Γερμανούς και τους Μαγυάρους, μια βάση υποστήριξης στην Ρωσία απ' την μια μεριά, και απ' την άλλη στην ενωμένη Αυστριακή μοναρχία, η οποία κυριαρχείται από τη Σλαβική πλειοψηφία και εξαρτάται απ' την Ρωσία. Δείξαμε πώς τέτοια μικρά έθνη, τα οποία για αιώνες ρυμουλκούνται απ' την ιστορία παρά την θέληση τους, είναι εξ ανάγκης αντεπαναστατικά, και ότι η όλη θέση τους απέναντι στην επανάσταση του 1848 ήταν ακριβώς αντεπαναστατική. Λόγω του μανιφέστου των παν-Σλαβιστών, που ζητάει ανεξαρτησία για όλους τους Σλάβους χωρίς εξαίρεση, πρέπει να επιστρέψουμε σ' αυτό το ζήτημα.

Ας επισημάνουμε πρώτα απ' όλα ότι είναι αρκετά δικαιολογημένος ο πολιτικός ρομαντισμός και συναισθηματισμός των δημοκρατών στο Σλαβικό Συνέδριο. Με εξαίρεση τους Πολωνούς - οι Πολωνοί δεν είναι παν-Σλαβιστές για πολύ προφανείς λόγους - όλοι ανήκουν σε λαούς που είτε, όπως οι Νότιοι Σλάβοι, είναι αναγκαστικά αντεπαναστατικοί εξ αιτίας ολόκληρης της ιστορικής τους θέσης, ή, όπως τους Ρώσους, τους χωρίζει πολύς δρόμος απ' την επανάσταση και άρα, τουλάχιστον για την ώρα, είναι ακόμα αντεπαναστατικοί. Αυτά τα τμήματα, δημοκρατικά λόγω της παιδείας τους που αποκτήθηκε στο εξωτερικό, επιχειρούν να φέρουν τις δημοκρατικές τους αντιλήψεις σε αρμονία με το εθνικό τους αίσθημα, το οποίο ως γνωστόν είναι πολύ ισχυρό ανάμεσα στους Σλάβους, και επειδή ο πραγματικός κόσμος, η συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων στην χώρα τους, δεν προσφέρει την βάση, ή προσφέρει μόνο μια φανταστική βάση για τέτοια εναρμόνιση, δεν τους μένει παρά το αλλοπαρμένο "αέρινο βασίλειο των ονείρων" [για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Ερρίκου Χάινε] η σφαίρα των ευσεβών πόθων, η πολιτική της φαντασίας. Πόσο θαυμάσιο θα ήταν αν οι Κροάτες, οι Πανδούροι, οι Κοζάκοι συγκροτούσαν την πρωτοπορία της Ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αν ο πρέσβης της δημοκρατίας της Σιβηρίας έδινε τα διαπιστευτήρια του στο Παρίσι! Σίγουρα μια τέτοια προοπτική θα ήταν πολύ απολαυστική, αλλά, στο τέλος, ακόμα και οι πιο ενθουσιώδεις παν-Σλαβιστές δεν θα ζητούσαν απ' τους Ευρωπαίους δημοκράτες να αναμένουν την πραγμάτωση της - και σήμερα είναι ακριβώς αυτά τα έθνη για τα οποία το μανιφέστο ειδικά διεκδικεί ανεξαρτησία που είναι ειδικά εχθροί της δημοκρατίας.

Επαναλαμβάνουμε: με την εξαίρεση των Πολωνών, των Ρώσων, και το πολύ των Τούρκων Σλάβων, κανένας Σλαβικός λαός δεν έχει μέλλον, για τον απλό λόγο ότι όλοι οι άλλοι Σλάβοι δεν έχουν τις βασικές ιστορικές, γεωγραφικές, πολιτικές και βιομηχανικές προϋποθέσεις ανεξαρτησίας και βιωσιμότητας.

Λαοί που δεν είχαν ποτέ δική τους ιστορία, οι οποίοι την ώρα που έφτασαν στο πρώτο, το πιο στοιχειώδες σκαλοπάτι του πολιτισμού μπήκαν κάτω από ξένη κυριαρχία, ή που εξαναγκάστηκαν να φτάσουν στο πρώτο σκαλοπάτι του πολιτισμού μόνο μέσω του ξένου ζυγού, δεν είναι βιώσιμοι και ποτέ δεν θα είναι σε θέση να κερδίσουν κάποιο είδος ανεξαρτησίας.

Κι' αυτή ήταν η μοίρα των Αυστριακών Σλάβων. Οι Τσέχοι, μεταξύ των οποίων θα περιλαμβάναμε τους Μοραβιανούς και τους Σλοβάκους, αν και διαφέρουν απ' την άποψη της γλώσσας και της ιστορίας, ποτέ δεν είχαν δική τους ιστορία. Η Βοημία ήταν αλυσοδεμένη στην Γερμανία απ' την εποχή του Καρλομάγνου. Το Τσέχικο έθνος απελευθερώθηκε για μια στιγμή και δημιούργησε το κράτος της Μεγάλης Μοραβίας, για να υποταχτεί αμέσως μετά και να είναι ξανά για άλλα 500 χρόνια ένας λογαριασμός που τον πετούσαν ο ένας στον άλλο, στην Γερμανία, την Ουγγαρία και την Πολωνία. Ακολούθως, η Βοημία και η Μοραβία πέρασαν οριστικά στην Γερμανία και οι Σλοβακικές περιοχές έμειναν στην Ουγγαρία. Και αυτό το ιστορικά απολύτως ανύπαρκτο "έθνος" θέτει διεκδικήσεις ανεξαρτησίας;

Το ίδιο ισχύει για τους καθεαυτώ Νότιους Σλάβους. Ποια είναι η ιστορία των Ιλλυριών Σλοβένων, των Δαλματών, των Κροατών και των Σοκάζιων; Απ' τον 11ο αιώνα έχουν χάσει και την τελευταία επίφαση πολιτικής ανεξαρτησίας και ήταν εν μέρει κάτω απ' την Γερμανική, εν μέρει κάτω απ' την Βενετσιάνικη, και εν μέρει κάτω απ' την Μαγυάρικη κυριαρχία. Και επιθυμούν να δημιουργήσουν ακμαίο, ανεξάρτητο και βιώσιμο έθνος από αυτά τα κουρελιασμένα υπολλείματα;

Ακόμα περισσότερο. Αν οι Αυστριακοί Σλάβοι ήταν μια συμπαγής μάζα σαν τους Πολωνούς, τους Μαγυάρους και τους Ιταλούς, αν ήταν σε θέση να συγκεντρωθούν και να συγκροτήσουν ένα κράτος 12-20 εκατομμυρίων λαού, οι διεκδικήσεις τους θα είχαν ασφαλώς περισσότερη σοβαρότητα. Αλλά η κατάσταση είναι ακριβώς η αντίθετη. Οι Γερμανοί και οι Μαγυάροι έχουν χωθεί ανάμεσα τους σαν μια φαρδιά σφήνα μέχρι τα απώτατα άκρα των Καρπαθίων, σχεδόν μέχρι την Μαύρη Θάλασσα. Έχουν χωρίσει τους Τσέχους, τους Μοραβιανούς και τους Σλοβάκους απ' τους Νότιους Σλάβους, με μια φαρδιά ζώνη 60-80 μίλια [το Γερμανικό μίλι αντιστοιχεί σε 4,7 Εγγλέζικα] πλάτος. Στο Βορρά υπάρχουν 5,5 εκατομμύρια Σλάβοι, στο νότο 5,5 εκατομμύρια Σλάβοι, χωρισμένοι από μια συμπαγή μάζα 10-12 εκατομμυρίων Γερμανών και Μαγυάρων, που η ιστορία και η ανάγκη τους έκανε σύμμαχους.

Αλλά γιατί τα 5,5 εκατομμύρια Τσέχοι, Μοραβιανοί και Σλοβάκοι να μην ιδρύσουν ένα κράτος και τα 5,5 εκατομμύρια Νότιων Σλάβων μαζί με τους Τούρκους Σλάβους ένα άλλο κράτος;

Κοιτάξτε σε οποιοδήποτε καλό γλωσσικό χάρτη την κατανομή των Τσέχων και των γλωσσικά συγγενών γειτόνων τους. Σπρώχτηκαν σαν σφήνα μέσα στην Γερμανία αλλά και στις δύο πλευρές φαγώθηκαν και απωθήθηκαν πίσω απ' το Γερμανικό στοιχείο. Το ένα τρίτο της Βοημίας μιλάει Γερμανικά, σε κάθε 34 Τσέχους της Βοημίας αντιστοιχούν 17 Γερμανοί. Και είναι ακριβώς οι Τσέχοι της Βοημίας που ισχυρίζονται ότι θ' αποτελέσουν τον πυρήνα του προτεινόμενου Σλαβικού κράτους. Οι Μοραβιανοί, επίσης, είναι αξιοσημείωτα αναμιγμένοι με τους Γερμανούς, το ίδιο οι Σλοβάκοι με τους Γερμανούς και τους Μαγυάρους και επιπλέον πλήρως αποθαρρημένοι από εθνική άποψη. Και τι Σλαβικό κράτος θα ήταν αυτό, όπου σε τελική ανάλυση η Γερμανική αστική μπουρζουαζία θα έλεγχε την κατάσταση;

Τα ίδια ταιριάζουν και στους Νότιους Σλάβους. Οι Σλοβένοι και οι Κροάτες αποκόβουν την Γερμανία και την Ουγγαρία απ' την Αδριατική Θάλασσα, αλλά η Γερμανία και η Ουγγαρία, δε μπορούν να επιτρέψουν την αποκοπή τους απ' την Αδριατική Θάλασσα, λόγω "γεωγραφικής και εμπορικής ανάγκης", η οποία, είναι αλήθεια, δεν είναι εμπόδιο για του Μπακούνιν την φαντασία, μα που παρ' όλα αυτά υπάρχει και έχει τόσο ζωτική σημασία για την Γερμανία και την Ουγγαρία, όσο για παράδειγμα οι ακτές της Βαλτικής Θάλασσας απ' το Ντάντσιχ μέχρι την Ρίγα, για την Πολωνία. Και εκεί που μπαίνει ζήτημα ύπαρξης, της ελεύθερης ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων των μεγάλων εθνών, τέτοια συναισθηματική προσέγγιση όπως το ενδιαφέρον για λίγους διάσπαρτους Γερμανούς ή Σλάβους δεν καθορίζει τίποτα. Ανεξάρτητα απ' το γεγονός ότι οι Νότιοι Σλάβοι είναι όπως παντού ανακατεμένοι με Γερμανούς, Μαγυάρους, και Ιταλούς, μια μόνο ματιά στον γλωσσικό χάρτη δείχνει ότι το σχεδιαζόμενο Νοτιοσλαβικό κράτος θα καταλήξει στα χέρια της Ιταλικής μπουρζουαζίας της Τεργέστης, του Φιούμε και της Ζάρα, και της Γερμανικής μπουρζουαζίας του Αγκράμ, Λάϊμπαχ (Λιουμπλιάνκα - σ.τ.μ.), Κάρλσταντ, Πάντσοβα, και Βάϊσκίρχε!

Μα δεν θα μπορούσαν οι Νότιοι Σλάβοι της Αυστρίας να ενωθούν με τους Σέρβους, τους Βόσνιους, τους Μορλάκους, και τους Βούλγαρους; Σίγουρα θα μπορούσαν αν, εκτός απ' όλες τις δυσκολίες που αναφέραμε παραπάνω, δεν υπήρχε επίσης το αρχαίο μίσος που τρέφουν οι κάτοικοι της Αυστριακής μεθορίου για τους Τούρκους Σλάβους στην άλλη πλευρά του Σάβα και του Ούννα. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι, που για αιώνες θεωρούν οι μεν τους δε κατεργάρηδες και ληστές, παρά τη φυλετική τους ομοιότητα, μισούν ο ένας τον άλλο απείρως περισσότερο απ' ότι οι Σλάβοι και οι Μαγυάροι.

Πράγματι, η θέση των Γερμανών και των Μαγυάρων θα ήταν εξαιρετικά ευχάριστη αν οι Αυστριακοί Σλάβοι βοηθούνταν να κερδίσουν τα λεγόμενα δικαιώματα τους! Ένα ανεξάρτητο Βοημικό-Μοραβιακό κράτος θα έμπαινε σφήνα ανάμεσα στην Σιλεσία και την Αυστρία, η "Νοτιοσλαβική δημοκρατία" θα στερήσει την Αυστρία και τη Στυρία απ' την φυσική τους διέξοδο - την Αδριατική Θάλασσα και τη Μεσόγειο, και το ανατολικό τμήμα της Γερμανίας θα γίνει κομμάτια σαν ένα καρβέλι ψωμί που το ροκάνισαν οι αρουραίοι! Και όλα αυτά για να ευχαριστήσουν τους Γερμανούς που μπήκαν στον μπελά να εκπολιτίσουν τους πεισματάρηδες Τσέχους και Σλοβένους, και να εισάγουν σ' αυτούς το εμπόριο, τη βιομηχανία, ένα υποφερτό επίπεδο γεωργίας, και κουλτούρα!

Αλλά είναι ακριβώς αυτός ο ζυγός που επιβάλλεται στους Σλάβους με το πρόσχημα του εκπολιτισμού, που θεωρείται ένα απ' τα μεγαλύτερα εγκλήματα των Γερμανών και των Μαγυάρων! Ακούστε:

"Δίκαιο το πάθος σας, δίκαιο το αίσθημα εκδίκησης εναντίον της καταραμένης Γερμανικής πολιτικής, που δεν σκέπτεται άλλο παρά τον αφανισμό σας, που σας κρατά υπόδουλους για αιώνες..." σελ.5

"...Οι Μαγυάροι, οι απαίσιοι εχθροί της ράτσας μας, που με δυσκολία αριθμούν τέσσερα εκατομμύρια, τολμούν και επιχειρούν να επιβάλουν τον ζυγό τους σε οκτώ εκατομμύρια Σλάβους..." Σελ.9

"Ξέρω όλα όσα έχουν κάνει οι Μαγυάροι στους Σλάβους αδελφούς μας, τι εγκλήματα έχουν διαπράξει ενάντια στην εθνότητα μας, και πως ποδοπατούν την γλώσσα και την ανεξαρτησία μας." Σελ.30

Ποια είναι λοιπόν τα μεγάλα, τα φοβερά εγκλήματα που έκαναν οι Γερμανοί και οι Μαγυάροι ενάντια στην Σλαβική εθνότητα; Δεν μιλάμε για τον διαμελισμό την Πολωνίας που δεν είναι εδώ το ζήτημα, μιλάμε για "αιώνες αδικίας" που υποτίθεται ότι επιβάλλεται στους Σλάβους.

Στον Βορρά οι Γερμανοί επανακατέκτησαν την πρώην Γερμανική και μετά Σλαβική περιοχή απ' τον Έλβα έως τον Βάρτα, μια κατάκτηση που καθορίστηκε από "γεωγραφικές και στρατηγικές ανάγκες", που προέκυψαν απ' τον διαμελισμό του Καρολίγγειου βασίλειου. Αυτές οι Σλαβικές περιοχές έχουν πλήρως εκγερμανιστεί, το πράγμα έγινε και δεν μπορεί να ξεγίνει, εκτός αν οι παν-Σλαβιστές πρόκειται ν' αναστήσουν τις χαμένες γλώσσες, Σορβική, Βεντική και Ομποτρίτεια και να τις επιβάλουν στους κάτοικους της Λειψίας, του Βερολίνου και του Στεττίνου. Αλλά μέχρι τώρα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ότι αυτή η κατάκτηση ήταν σε όφελος του πολιτισμού.

Στον νότο, οι Γερμανοί βρήκαν τις Σλαβικές φυλές ήδη διασπασμένες. Αυτό το είχαν φροντίσει οι μη-Σλάβοι ʼβαροι, που κατέλαβαν την περιοχή η οποία αργότερα κατοικήθηκε απ' τους Μαγυάρους. Οι Γερμανοί επέβαλλαν φόρο υποτέλειας σε αυτούς τους Σλάβους και διεξήγαγαν πολλούς πολέμους εναντίον τους. Αγωνίστηκαν επίσης κατά των Αβάρων και των Μαγυάρων, απ' τους οποίους πήραν όλα τα εδάφη μεταξύ των ποταμών Εμς και Λάϊθα. Ενώ εδώ πραγματοποίησαν τον εκγερμανισμό με την βία, ο εκγερμανισμός των Σλαβικών περιοχών προχώρησε σε πολύ πιο ειρηνική βάση, με την μετανάστευση και την επίδραση ενός πιο ανεπτυγμένου έθνους πάνω σ' ένα υπανάπτυκτο. Η Γερμανική βιομηχανία, το Γερμανικό εμπόριο, η Γερμανική κουλτούρα καθιέρωσαν από μόνες τους και την Γερμανική γλώσσα στην χώρα. Και όσον αφορά την "καταπίεση" των Σλάβων αυτοί δεν καταπιέζονταν περισσότερο απ' τις μάζες του ίδιου του Γερμανικού πληθυσμού.

Όσο αφορά τους Μαγυάρους, υπάρχει σίγουρα επίσης ένας μεγάλος αριθμός Γερμανών στην Ουγγαρία, αλλά οι Μαγυάροι που αριθμούν "δύσκολα τέσσερα εκατομμύρια", ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να παραπονεθούν για την "καταραμένη Γερμανική πολιτική"! Και αν για οκτώ αιώνες τα "οκτώ εκατομμύρια Σλάβοι" ανέχονταν τον ζυγό που επέβαλαν τέσσερα εκατομμύρια Μαγυάροι, αυτό από μόνο του είναι αρκετό ν' αποδείξει ποιοι ήταν πιο βιώσιμοι και ακμαίοι, οι πολλοί Σλάβοι ή οι λίγοι Μαγυάροι!

Αλλά βέβαια το μεγαλύτερο "έγκλημα" των Γερμανών και των Μαγυάρων είναι ότι εμπόδισαν αυτά τα 12 εκατομμύρια Σλάβους να γίνουν Τούρκοι! Τί θα είχαν απογίνει όλες αυτές οι διάσπαρτες εθνότητες, που έπαιξαν τόσο αξιοθρήνητο ρόλο στην ιστορία, αν δεν τις είχαν κρατήσει μαζί οι Μαγυάροι και οι Γερμανοί και δεν τις είχαν οδηγήσει ενάντια στις στρατιές του Μωάμεθ και του Σουλεϊμάν, και αν οι υποτιθέμενοι καταπιεστές δεν καθόριζαν την έκβαση των μαχών στις οποίες κρίθηκε η άμυνα αυτών των αδύναμων εθνοτήτων! Η μοίρα "12 εκατομμυρίων Σλάβων, Βαλλάσιων, και Ελλήνων" που "τους ποδοπατούν 700.000 Οθωμανοί" (σελ.8) μέχρι σήμερα, δε μιλάει μήπως αρκετά εύγλωττα;

Και τελικά, τι "έγκλημα" κι' αυτό, τι "καταραμένη πολιτική", όταν σε μια εποχή που στην Ευρώπη γενικά οι μεγάλες μοναρχίες έχουν γίνει μια "ιστορική αναγκαιότητα", οι Γερμανοί και οι Μαγυάροι ένωσαν όλα αυτά τα μικρά και ανίσχυρα έθνη-νάνους μέσα σ' ένα και μόνο μεγάλο κράτος καθιστώντας τα ικανά να πάρουν μέρος σε μιά ιστορική ανάπτυξη που από μόνα τους θα είχαν μείνει εντελώς παράμερα! Βεβαίως ζητήματα αυτού του είδους δεν μπορεί να λυθούν χωρίς να σπάσουν βίαια πολλά τρυφερά εθνικά μπουμπούκια. Αλλά στην ιστορία τίποτε δεν κατακτήθηκε χωρίς αδυσώπητη και ανελέητη βία, και αν ο Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, και ο Ναπολέων καθοδηγούνταν από εκκλήσεις σαν αυτές που τώρα κάνουν οι παν-Σλαβιστές στο όνομα αφανισμένων υποτακτικών, ποια θα ήταν η πρόοδος της ιστορίας! Και είναι οι Πέρσες, οι Κέλτες, και οι χριστιανοί Γερμανοί μικρότερης αξίας απ' τους Τσέχους, τους Ογουλιανούς, και τους Σερεζάνους;

Σήμερα, ωστόσο, σαν αποτέλεσμα της δυναμικής ανάπτυξης της βιομηχανίας, του εμπορίου και των επικοινωνιών, η πολιτική συγκεντροποίηση έχει γίνει ακόμα πιο επείγουσα ανάγκη απ' όσο ήταν στον 15ο και 16ο αιώνα. Ότι μένει ακόμα να συγκεντροποιηθεί, συγκεντροποιείται. Και τώρα έρχονται οι παν-Σλαβιστές και ζητούν ν' "απελευθερώσουμε" τους μισό-εκγερμανισμένους Σλάβους, και ότι πρέπει ν' καταλύσουμε αυτή τη συγκεντροποίηση που επιβάλεται σ' αυτούς τους Σλάβους από όλα τα υλικά τους συμφέροντα!

Κοντολογίς, τα "εγκλήματα" των Γερμανών και των Μαγυάρων εναντίον των συγκεκριμένων Σλάβων, βγαίνει ότι είναι ανάμεσα στα καλύτερα και πιο αξιέπαινα κατορθώματα που έχουν να επιδείξουν ο δικός μας και ο Μαγυάρικος λαός στην ιστορία τους.

Ακόμα περισσότερο, όσον αφορά τους Μαγυάρους, πρέπει ειδικά να τονιστεί, ότι κυρίως από την εποχή της επανάστασης, ενήργησαν υπερβολικά υποχωρητικά και άτολμα εναντίον των φουσκωμένων Κροατών. Είναι πασίγνωστο ότι ο Κοσσούθ τους έκανε όλες τις δυνατές παραχωρήσεις, με την εξαίρεση ότι οι αντιπρόσωποι τους δεν θα μιλούσαν Κροατικά στην Δίαιτα. Και αυτή η υποχωρητικότητα προς ένα έθνος που είναι αντεπαναστατικό από τη φύση του, είναι το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να κατηγορηθούν οι Μαγυάροι.